مَردُم به موجودی گفته میشه که از بدو تولد همراهیت میکنه و تا روز مرگت مجبوری که برای اون زندگی کنی. برای مَردُم خیلی مهمه که تو چی میپوشی؟ کجا میری؟ چند سالته؟ بابات چیکاره است؟ ناهار چی خوردی؟ چند روز یه بار حموم میری؟ چرا حالت خوب نیست؟ چرا میخندی؟ چرا ساکتی؟ چرا نیستی؟ چرا ازدواج نمیکنی؟ چرا بچه دار نمیشی؟ چرا اینطوری نوشتی؟ عاشق شدی؟! چرا اونطوری نوشتی؟ فارغ شدی؟! چرا چشات قرمزه؟ بیخوابی کشیدی؟! چرا لاغر شدی؟ شکست عاطفی خوردی؟! چرا چاق شدی؟ زندگی بهت ساخته؟! و چراهای بسیاری که تا جوابش رو بدست نیاره دست از سرت ور نمیداره... اگر بسیار کار کنی می گویند احمق است. اگر کم کار کنی می گویند تنبل است. اگر خرج کنی می گویند افراط گر است. اگر جمع کنی می گویند بخیل است. اگر ساکت و خاموش باشی می گویند لال است. اگر زبان آوری کنی می گویند ورّاج و پرگو است. اگر روزه بداری و شبها نماز بخوانی می گویند ریاکار است. و اگر عمل نکنی می گویند کافر است و بی دین. مَردُم ذاتا قاضی به دنیا میاد. بدون ِ اینکه خودت خبر داشته باشی، جلسه دادگاه برات تشکیل میده، روت قضاوت میکنه، حکم برات صادر میکنه و در نهایت محکوم میشی. مَردُم قابلیت اینو داره که همه جا باشه، هرجا بری میتونی ببینیش، حتی تو خواب. اما مَردُم همیشه از یه چیزی میترسه، از اینکه تو بهش بی توجهی کنی، محلش نذاری، حرفاش رو نشنوی و کاراش رو نبینی. پس دستت رو بذار رو گوشات، چشمات رو ببند و بی توجه بهش از کنارش عبور کن و با نگاهی امیدوارانه به اهدافت مشغول کار خودت شو ...
