Czasem nie jest łatwo wstać z łóżka. To lenistwo czy obrzydzenie?

Problem polega na tym, że żyję.

Śnię spacer po moście bruklyńskim. Jest po deszczu, mija mnie kilku rowerzystów, ale tylko ja idę na nogach. Jest zbyt wietrznie na pieszych. Chciałbym dopisać, że myślę o kubku gorącej kawy, ale to mi się nie śni. Nawet te kroki po moście są wyśnione z pewnym trudem. Jakbym nie śnił stawiania kroków, a raczej unoszenie ponad chodnikiem. Ciężko wyśnić poczucie ciała, dlatego nie śni mi się kubek kawy ani balans ciałem podczas marszu. Nie śnię już ciężaru ani dotyku. Nie pamiętam jak dłoń wyczuwa kubek z ciepłą kawą, bo nie czuję. Nic. Skóra jest sucha i szorstka nawet gdy trzymam rękę w wodzie.

Puk, puk! To ja, Twoje dzieło. Skup się wreszcie i stwórz mnie. I zrób to dobrze! Ileż mogę siedzieć w szkicach, notatkach, pomysłach. Fragmentach. Urzeczywistnij.

Nie wierz w dobro, wierz w dobroć. Przyczepiła się do mnie ta myśl.